Als je de tijd neemt om te kijken en te voelen wat er nu echt gebeurt in een moment, kun je zien welke les het leven je wil geven.
Vorige week vrijdag was het tijd voor de schoolfotograaf bij mijn kinderen op school. Donderdagavond wilde ik ze alvast een outfit klaar laten leggen, dat scheelt tijd morgenochtend. Ik had al bedacht wat ik graag zou willen dat ze aandeden, maar zij hadden beide iets anders in hun hoofd. Doordat ik probeerde te sturen op dat ze toch kozen voor wat ik graag wilde ontstond er een conflict. Zij werden beide boos, omdat ze niet de vrijheid voelden aan te doen wat ze wilden. Ik merkte dat ik geïrriteerd raakte en zei: "Laten we morgenochtend verder kijken, nu zijn we allemaal moe en kunnen beter gaan slapen".
Nadat ze beide eindelijk lagen te slapen plofte ik op de bank en vroeg ik me af wat er zojuist 'mis' was gegaan. En ik zag ineens een hele grote spiegel die ze mij beide voorhielden. Vooral mijn zoontje. Hij wilde heel graag zijn jurk aan op de foto. Waarop ik zei: ik wil zo graag een leuke foto van jullie samen (met zijn zus). Mijn reden daarvoor was dat hij vorig jaar ziek was en met lodderige ogen van de koorts op de foto stond. Die jurk paste niet in het plaatje wat ik in mijn hoofd had. Ik gaf hem daarmee niet de ruimte om zichzelf te zijn en zichzelf volledig te laten zien op de foto. En misschien was ik ergens ook nog wel bang voor de mening van anderen op die jurk voor de schoolfoto of de reactie naar hem toe.
De mooie les die hij mij gaf is dat je altijd volledig jezelf mag zijn: niet kijkend naar het perfecte plaatje of wat in lijn der verwachtingen ligt. Jezelf zijn en jezelf volledig laten zien. Jezelf niet laten afremmen door wat iemand anders vindt. Iets wat ik zo in hem bewonder. Die jurk staat hier al een tijdje symbool voor realiseer ik me deze avond. Op de creche droeg hij al jurken en dat was volledig ok en geaccepteerd daar (ook bij mij). Toen hij naar school ging wilde hij ze nog steeds aan. Bij mij was er een angst dat hij hierdoor misschien afgewezen zou worden, kinderen kunnen onderling soms zo gemeen zijn. Toch liet ik hem zijn gang gaan en niks bleek minder waar. In het begin krijgt hij nog wel de vraag waarom hij een jurk draagt of de opmerking "die is toch van je zus". Hij reageert altijd heel zelfverzekerd: "Nee hoor, ik vind het gewoon mooi en jurken zijn niet alleen voor meisjes". Het gevolg is dat het ook op school helemaal ok is en het gewoon bij hem hoort.
Ik ben onwijs trots op de wijsheid en de kracht van dit kleine mannetje. Dankbaar voor de mooie lessen die ik zo mag ontvangen. Ik geloof dat als iets je raakt, het iets over jou zegt. In deze is dat ook zeker zo: Ik mag ook meer mezelf laten zien, zonder rekening te houden met anderen (en wat zij daarvan vinden). Er zijn periodes dat hij die jurk niet aankijkt en periodes dat hij hem het liefst elke dag draagt. Als ik goed naar die verschillende periodes zou kijken, zou het zomaar kunnen zijn dat die momenten synchroon lopen met de momenten waarop ik even wat minder van mezelf laat zien of gevoeliger ben voor de mening van anderen. Gelukkig kan ik dat al steeds beter loslaten en dit is weer een stapje op de weg die ik bewandel.
Dus voor iedereen die het voelt: Als dit bij jou resoneert mag jij ook wel meer laten zien van al dat moois dat in jou zit, vanuit vertrouwen. Geef jezelf de ruimte om te zijn wie je bent.
Comments